En weer naar huis

En weer naar huis…..

Naar de Franse grens

Zondag 3 maart 2019 Roncesvalles en door naar Frankrijk.

We maken de wandeling uit ons gidsje van 4 kilometer bij Roncesvalles. Verrassend genoeg ligt er op het pad nog veel (oude) sneeuw. Het eerste en laatste stuk gaat over de camino. Er zijn ook in deze tijd van het jaar pelgrims onderweg naar Santiago. Op de route vinden we 2 geocaches. Dan rijden we door naar de Franse grens en passeren de hoogste pas op de route Puerta Ibaneta hoog 1057 meter. Hier en daar zien we sneeuwranden. Via St-Jean-Pied-de Port gaan we noordwaarts. We lunchen ergens in een klein dorpje en na 120 kilometer stoppen tegen drieën in Hagetmau op een camperplaats met service aan het riviertje de Louts; er staat 1 Duitse camper. Tegen zessen ( het is dan nog 24 graden) gaan we op pad om het dorp te verkennen en een pizzeria te zoeken. De eerste die we zien is pas om half 8 open. We kuieren wat verder en vinden een andere, nu al in bedrijf. Prima. We eten heerlijk met een rood wijntje erbij. De toetjes zijn “bijzonder”…. Een schaaltje chocoladevla voor mij en een ijsbekertje met zoethoutsmaak voor Nart….Morgen door naar Arcachon.

Maandag 4 maart 2019 Arcachon en Dordogne

Om half 12 zijn we al in Le Teich aan het Bassin de Arcachon. De rest van de middag besteden we met de rondwandeling te maken door het “Réserve ornithologique du Teich”. Het is al de 5^e of 6^e keer dat we hier een bezoek brengen en er is altijd veel te zien vanuit de goed afgeschermde observatiehutten, zo ook nu. Nart maakt een record aantal foto’s. We besluiten om daarna nog een eindje verder te rijden naar een camperplaats vlak aan de Dordogne. Dan zijn we Bordeaux voorbij. Dat gaat echter niet vlot; er is een enorme file. We doen er 2 uur over..Saint-Romain-la-Virvée is blijkbaar populair want er staan al een stuk of 10 campers.

Dinsdag 5 maart 2019 Le Dorat en Montrésor.

Een goede dag om te rijden; niet te heet en af en toe een plensbui. Eerst gaat het richting Angoulème over de N10. Dat schiet op! Alleen wel saai. We rijden niet door naar Perigeux maar nemen de wat kleinere wegen noordwaarts. In Le Dorat houden we lunchpauze bij een picknickplaats en zien een grote kerk. Daar gaan we even een wandelingetje aan wagen en niet voor niks. Een enorm Romaans gebouw van 77 meter lang en 39 meter breed uit de 12^e eeuw. We kunnen ook binnen kijken. Er is een brede trap omlaag en er staat een oud granieten Karolinisch doopvont met leeuwen. Dan 50 kilometer verder, in Le Blanc, gaan we de Lidl in voor wat boodschappen en een voorraadje Franse kaas. Na 325 kilometer vinden we het genoeg en stoppen tegen vieren in Montrésor op de camperparking. Alweer een verrassend dorpje aan de rivier de Indrois met een gigantisch kasteel en een grote kerk. Er staat een rondwandeling op een infobord op de parking en die gaan we doen. We bekijken het kasteel (Château de Montrésor uit de 11^e eeuw) van alle kanten; vooral het zicht vanaf de overkant van de rivier is indrukwekkend. De route gaat over een paar bruggetjes en hier en daar staan informatiepanelen. Het is een zeer idyllische wandeling langs het riviertje met een wasplaats en allerlei “balkonnetjes”en bankjes. Na een uurtje zijn we rond en we vragen ons af hoe we toch steeds van die mooie dorpjes tegenkomen…..

Woensdag 6 maart 2019 Parijs voorbij.

Voor het eerst in weken, zelfs maanden zien we geen zon als we wakker worden. En dat blijft de hele dag zo. In de ochtend schiet het niet erg op; door een gemiste afslag rijden we uren lang over kleine weggetjes en door veel dorpen met 30km zones en verkeersdrempels. De route gaat langs de zuidkant van Blois. In Contres tanken we bij de Super-U. Dan via Cheverney naar Orléans waar we de Loiriet en de Loire oversteken. Bij Château de Chamerolles lunchen we op de parking. Het begint te regenen en het houdt niet meer op. In de middag passeren we Fontainebleau en bij Melun de Seine. Na Meaux zoeken we de camperplaats in Neuilly- Saint-Front op. Een aardig plekje maar we blijven binnen. Morgen de laatste 380 km naar huis.

Donderdag 7 maart 2019 Naar huis….

Om 9 00 uur zijn we al vertrokken. Het is bewolkt. Via Soisson, Laon en Vervens gaat het noordwaarts richting Maubeuge. We krijgen alle soorten weer voor de kiezen: zon, regen windvlagen en zelfs een hagelbui die veroorzaakt dat we rakelings om twee gebotste auto’s heen manoeuvreren en een derde, die iets verder die de vangrail heeft geraakt. Ineens spekglad. 11.30 uur zijn we in België. 12.15 uur eerste stop en lunch op een grote parking. Het is geen weer om even de benen te strekken. Brussel laten we links liggen en passeren Leuven. Vlakbij Houthalen slaan we af richting Eindhoven en zo zijn we rond half vier terug in Waalre. Het is een schitterend reis geweest. Ruim 6000 km op de teller.

Richting de Franse grens

Castilla y Leon en Navarra

Woensdag 27 februari 2019 Een lekke band en naar de camping Vera de Moncayo.

Vanaf de overnachtingsplaats op de parking van Parque Natural de Moncayo rijden we voordat we naar de camping gaan, eerst naar Tarazona, 10 km verderop, om boodschappen te doen. We zijn nu in de regio Aragón. Als we terug zijn van de Dia zien we dat onze linkervoorband wel erg plat is. Die hadden we een paar dagen terug nog op spanning gebracht. Hier kunnen we niet meer mee verder. We gaan op zoek naar een tankstation, maar bij de eerste de beste rotonde zien we een garagebedrijfje. We worden meteen geholpen. De monteur zet een krik eronder ,peutert een schroefje uit de band, maakt een groot gat met een soort priem erin en propt een stuk rubber(?) erin. Lucht er weer in en klaar: € 10,00. We kunnen weer verder…Gracias!! Om 12.00 uur zijn we op de camping in Vera de Moncayo. We krijgen een mooi plekje en uitleg over van alles inclusief de wasmachine. Het geheel is wat gedateerd maar wel schoon en gezellig. Het is uitzonderlijk warm, binnen al 31 graden. We installeren ons (in korte broek) met tafel en stoelen met zicht op de besneeuwde Moncayo, lunchen en de eerste was gaat in de machine. Er vliegt van alles rond op het terrein: spreeuwen, Europese kanaries, merels, kneu’s, pimpelmezen, mussen en kwikstaarten. Nart spant een waslijntje en is de rest van de middag op vogeltjesjacht. Als de tweede was hangt is de eerste al bijna droog. Het is rustig op de camping; we zijn de enige passanten. Er is wifi dus ik download twee afleveringen van de Netflix-serie “Mar de plastico”. Kunnen we weer verder met het spannende verhaal.

Donderdag 28 februari 2019 Camping en Monasterio.

Lekker langzaam vandaag…Rustig ontbijten en dan weer buiten zitten. Maar niet te lang want er moet ook gewerkt worden: vegen, kloppen, poetsen, soppen. En…droge was de kast in, dekbed en kussens verschonen. We vullen de watertank vast bij. Alles weer schoon en fris! Er is vandaag wat meer wind, dus toch maar in de lange broek op pad. We lopen eerst het dorpje in, voornamelijk op zoek naar een postkantoor. Ik loop al 2 weken met kaartjes voor de kleinkinderen in mijn tas; er hoeven alleen nog maar postzegels op…. Nee helaas geen “officina de correos” in Vera de Moncayo. Wel een mooi kerkje en een nauwelijks herkenbare kasteelruïne. Met een omweg wandelen we om het dorp heen naar het Monasterio de Santa Maria de Veruela. We verbazen ons over de omvang van het complex zo ook over de toegangsprijs:€ 0,60 per persoon. We krijgen nog een mooie wegwijzer mee en voor het zelfde geld kunnen we het wijnmuseum in dat binnen de muren van het klooster ligt. Deze abdij omvat een klooster, kerk, museum en bisschoppelijk paleis met grote ommuurde tuin en zoals gezegd een wijnmuseum. Een groep luidruchtige scholieren verlaat net het klooster en er is weer rust zoals het hoort te zijn in een dergelijke omgeving. We bekijken het geheel vol verwondering. Het klooster dateert uit 1146 en is in de loop der eeuwen steeds uitgebreid. Het ziet er goed onderhouden uit. Veel pilaren, bogen, houtsnijwerk en uit steen gehouwen versieringen, beelden, schilderijen, glas in loodramen en grafstenen. Het is indrukwekkend. Terwijl je er doorheen loopt voel je de vroegere aanwezigheid van de monniken. Eén van de zijzalen in ingericht als museum, geweid aan de gebroeders Bécquer, een dichter en een schilder, afkomstig uit deze streek. Zij hebben zich in de 19^e eeuw ingespannen om het klooster voor verval te behoeden. Op het moment wordt er hard gewerkt om van een deel van het complex een Parador te maken. Een parador is een luxueus staatshotel, vaak in een monumentaal gebouw. Natuurlijk bekijken we ook het wijnmuseum dat hoofdzakelijk gaat over de wijnen van deze streek. Heel veel informatie over de productie, de soorten, en de geschiedenis. Van de Garnacha druif hadden wij nog nooit gehoord. Maar eens kijken de volgende keer in de supermarkt. Dan wandelen we via een breed wandel/fietspad terug naar de camping, waar we nog een tijdje buiten van het zonnetje genieten.

Vrijdag 1 maart 2019 Via Fitero naar Pitillas

Redelijk op tijd zijn we van de camping weg. In Tarazona even bij de Mercadona binnen voor de boodschappen en warempel we vinden ook een Garnacha wijn voor een klein prijsje. Twintig kilometer noordwaarts ligt Fitero, waar de start is van een wandeling uit ons nieuwe wandelgidsje van Navarra, want daar zijn we nu inmiddels weer. We zien de eerste ooievaars onderweg, zelfs een vier etagehoog bouwwerk: allemaal bewoond! De parking die we oprijden blijkt een camperserviceplaats in wording: er wordt nog aan gewerkt aan de zuil. We smeren een boterham voor onderweg en beginnen aan de wandeling met de naam Las Roscas circuit. 8.5 km lang en 120 meter omhoog. Dat is een makkie. Het gaat door het stroomgebied van de Alhama rivier en langs een unieke rotsformatie Las Roscas. Door erosie zijn de insnijdingen en spleten in de lange rotswand ontstaan. We passeren op de route die over landbouwweggetjes gaat een aantal volkstuinen waar flink wordt gewerkt, een oude kasteelruïne, die wij echter niet kunnen ontdekken, uitgestrekte wijnbouwvelden en jonge olijfbomenaanplant. Al die tijd cirkelen een stuk of 20 gieren boven onze hoofden: heel bijzonder! Na 2 ½ uur zijn we terug en rijden 55 km door naar de Lagune van Pitillas, ten zuiden van Olite. Deze weg hebben we ook op de heenweg gereden, maar zijn toen de lagune voorbij gereden. Nu een nieuwe kans. Op de parking bij het bezoekerscentrum blijven we overnachten. Morgen, zaterdag is het open dus dat komt goed uit.

Zaterdag 2 maart 2019 Naar Roncesvalles via Pamplona.

Eerst vanochtend een ronde door het natuurgebied van de lagune van Pitilas. Het eerste stuk gaat langs het water, maar er staat veel riet zodat het gevogelte nogal ver weg is. We hebben een verrekijker dus zien we veel soorten eenden en rietvogeltjes en in de lucht een rode wauw. We kijken nog even in het bezoekerscentrum; daar staan verrekijkers op statief klaar voor de geïnteresseerden. We stippelen een route uit naar Roncesvalles, vlak bij de Franse grens. Daar willen we morgen een wandeling maken. We komen dan bij St Jean-Pied-de-Port Frankrijk binnen. Dus dwars door de Pyreneeën, moet kunnen met deze temperaturen, De eerste stop is in Olite, waar we onze sanitaire zaken afhandelen en nog belangrijker: postzegels kopen voor de kaartjes voor de kleinkinderen. Dan nog even de Lidl in Pamplona in voor wat (drank)voorraad voor thuis en langs de N135 in Zubiri tanken we voor de laatste keer goedkoop vol. De wandeling in Roncesvalles begint op de grote parking achter de pelgrimskerk; daar kunnen we ook vannacht staan. Het dorp ligt net ten zuiden van de gelijknamige Roncesvallespas en is een bedevaartsplaats op de route naar Santiago de Compostella met een Augustijner klooster uit de 12de-13de eeuw en een gotische pelgrimskerk. Het dorp is vooral bekend om de Slag van de Roncevaux-Pas tussen de Basken en Karel de Grote in 778, waar de ridder Roelant of Roland (in het Spaans Roldan) en zijn manschappen strijd leverde en waarop het Roelantslied is gebaseerd. We kijken even in de kerk en bij de andere gebouwen rond. Er ligt hier nog best veel sneeuw.

Van Ciudad Encantada naar Moncayo

Zondag 24 februari 2019 Ciudad Encantada ( betoverde stad)

Vandaag verlaten we Cuenca en gaan noordwaarts door de Sierra de Valdecabras. Dertig kilometer verder ligt een gebied dat Ciudad Encantada heet, de betoverde stad vol met zgn. karstverschijnselen. Bijtijds weg want het is zondag, altijd een drukke dag voor de Spaanse dagjesmensen. We volgen de borden Ciudad Encantada en komen eerst bij een uitkijkpunt genaamd Ventano del Diabolo, het raam van de duivel. Een groot gat in een enorme rotsformatie met zicht op een ravijn met rivier, honderden meters diep. Daarna bezoeken we het park met opvallende steen sculpturen die door weer en wind zijn gevormd. We moeten entree betalen en krijgen een mooie folder mee met de namen van de meest bijzondere formaties. Groepen gaan onderleiding van een gids het park door. We worstelen ons door de groen gestickerde club en gaan onze eigen weg. Het is een nette route van 3 kilometer en overal staan pijlen en informatiebordjes. Een fantastische en fantasievolle wandeling. We passeren o.a. “De zeehond”, “Twee beren”, “Olifant in gevecht met krokodil”, “De schildpad” en “De geliefden van Teruel”. Als we terug zijn op de parking staat die inmiddels helemaal vol. Wij vervolgen onze route door de Serrana de Cuenca, een bosrijke streek met hoge bergruggen en smalle weggetjes. Een tijd lang rijden we over een veredeld bospad met links en rechts omgevallen naaldbomen. Veel ervan zijn op de weg gekomen en simpelweg doorgezaagd. We komen amper verkeer tegen. Bij een gehuchtje stoppen we even om te lunchen. Al gauw komt er een tandeloos oud manneke ons vragen of we wat te roken hebben voor hem. Hij vertelt van alles maar wij verstaan er geen klap van. We genieten van de tocht waarbij we meestal niet harder kunnen en mogen dan 30/40 km per uur. Als we Beteta voorbij zijn, staat er 110 kilometer op de dagteller en vinden we het genoeg en zoeken op onze P4night-app een overnachtingsplaats. Die vinden we in Cueva del Hierro, naast de entree van een oude ijzermijn en een speeltuintje. De mijn is op afspraak te bezichtigen lezen we op de affiche op de deur. Het is er heerlijk rustig met één klein minpuntje: het ligt er bezaaid met geiten/schapenkeutels. We zijn benieuwd of die kudde morgenochtend hier langs komt….

Maandag 25 februari 2019 Naar Medinaceli.

We starten net de camper als een grote kudde schapen het terrein op komt hobbelen. We kunnen net voorkomen dat we omsingeld worden… We gaan op weg naar Medinaceli, voornamelijk omdat daar de enige camperserviceplaats is in noordelijke richting. Eerst over een kleinere weg en later, na Molina de Aragón (waar we ook boodschappen doen) een wat bredere, met belijning. Het landschap verandert weer, af en toe kleurrijk maar vaak ook donker of zelfs rood. We passeren een Gaudi-achtig huis en voornamelijk zijn de akkers hier kaal en droog. We verlaten Castilla-La Mancha en komen in de regio die Castilla y Léon heet en in de provincie Soria. De weg is meteen een stuk slechter met veel oplapwerk. Er is amper verkeer. Rond 12.30 uur zien we hoog op een berg een soort vesting liggen. Zouden we daar onze camperplaats vinden? Inderdaad onze MIO stuurt ons naar een ruime parkeerplaats aan de buitenkant van de (Middeleeuwse) bovenstad. Dit hadden we dan weer niet verwacht. Geweldig! Na de lunch lopen we het kantoortje in van de touristeninfo naast het terrein en we krijgen alle informatie die we willen compleet met folders. Meteen op pad. We dwalen ruim anderhalf uur door de smalle straatjes en bekijken de Romaanse boog uit de 1^e Eeuw, de Arabische poort, het sobere kasteel, een Romaanse mozaïekvloer en de Plaza Mayor, een geheel omsloten plein met eeuwenoude panden met galerijen en bankjes. Een bus vol toeristen vertrok net voordat wij op pad gingen en we hebben het rijk bijna alleen. Ook aan de buitenkant kun je alles bezichtigen en aan alle kanten is er een weids uitzicht. We zien beneden het nieuwe gedeelte, zoutpannen (?), moderne windmolens en de wegen rondom. Wat een geweldige plek! En ook aan het mooie weer lijkt geen einde te komen. Na de expeditie nog lekker een tijdje lezen in de zon. Ondertussen krijgen we gezelschap van nog een stuk of 5 campers.

Dinsdag 26 februari 2019 Montcayo

Volop zon vanochtend weer! We moeten nodig weer eens een camping opzoeken voor onze diverse was-en poetsactiviteiten. Aan de kust zijn er genoeg, maar hier in het binnenland zijn de meeste in de winter gesloten. In Vera de Moncayo is er één. Op weg daarheen willen we in het betrekkelijke kleine Park Natural de Moncayo een wandeling maken naar het Monasterio de Moncayo. Nadat we de snelweg naar Soria hebben verlaten zien we voor ons hoge besneeuwde bergen. We passeren een paar bergdorpjes en de smalle weg kronkelt verder naar de met ijs bedekte berg. Als we het park inrijden zien we op de route diverse parkeerplaatsen met informatieborden. We rijden door tot de parking “Fuente de los Frailes”. Er is amper verkeer; alleen twee fietsers worstelen zich omhoog tot een hoogte van zo’n 1300 meter. Hier houdt de verharde weg op en gaat onverhard nog 5,5 kilometer door. Vanaf hier zijn diverse wandelroutes uitgezet; wij kiezen die naar het voormalige klooster, nu hotel/restaurant, “Monasterio de Moncayo”. Het is maar 2 kilometer te voet, maar wel 300 meter klimmen. Voordat we vertrekken wordt Nart gevraagd door de fietsers, die inmiddels ook boven zijn, om een foto te maken bij het hoogtebord. Vol trots steken ze hun duimen omhoog. Wij beginnen dan om 13.30 uur aan de klim over de beboste helling. Het gaat vrij steil zoals we al verwachtten. Het is hier zo stil… alleen vogels horen we van alle kanten. Eén keer zie ik een groot hert wegvluchten. Het laatste stuk is wat lastig vanwege een paar ijsveldjes op het pad. Dik een uur later staan we boven bij het klooster: hoogte 1620 meter. Vanaf hier gaan er tracks door naar de top van de berg St Miguel de Moncayo. We lopen via de onverharde weg weer naar beneden, ruim 5 kilometer. Het loopt vlot en we genieten van de schitterende vergezichten. Ons vallen de vol met bessen hangende hulstbomen op. Terug bij de camper rijden we een aantal kilometers omlaag naar een parking die we op de heenweg zagen en geschikt is voor een overnachting. Bovendien minder hoog dus minder koud vannacht.

Verder door Castilla-La Mancha

Terwijl ik vandaag begin aan verslag nummer 16 gaat 14 nu online.. ja ik loop een beetje achter…Het is soms moeilijk kiezen uit al die foto’s die Nart maakt.

Woensdag 20 februari 2019 Castilla-La Mancha. (Riópar).

We blijven nog een dagje hier in Riópar. Op een infobord staat een wandeling van 15 kilometer in de omgeving en dat lijkt ons wel wat. Om 10.00 uur is de bewolking opgetrokken en gaan we op pad. Het eerste stuk gaat langs een riviertje Rio Vega. Algauw begint de route omhoog te lopen; we hadden niet anders verwacht. Langs beboste hellingen, een camping met veel houten hutjes voorbij en dan richting de watervallen waar we gisteren al waren. Dat laatste stukje laten we voor wat het is en slaan af naar wat even later blijkt de parking op de Puerte de Arenal re zijn. Ook hier waren we al. Er zijn picknicktafels en hier houden we pauze met de meegebrachte proviand. Aan de andere kant van de doorgaande weg gaat het door, voornamelijk door een bos met naaldbomen en steeneiken. Er wordt hier veel gekapt, zien we. Alles bij elkaar zijn we na 4 uur en een kwartier weer terug bij de start: onze camper. We hebben 13,0 km afgelegd en in totaal 422 meter geklommen. Het was een schitterende wandeling met prachtig weer. Morgen maar weer op zoek naar het volgende natuurpark….We krijgen er nog geen genoeg van!

Donderdag 21 februari 2019 Parque Natural Lagunas de Ruidera

Het was erg koud vannacht. We worden allebei wakker met koude voeten. De verwarming gaat aan tot de zon ons verwarmt. Na het ontbijt verlaten we, na nog wat laatste inkopen bij de DIA, Riópar en gaan richting de lagunes van Ruidera. Wederom een mooie rit met als hoogste punt de puerta de las Crucetas (1300m.). De aarde is hier erg rood gekleurd en alweer veel olijfbomen en weinig bebouwing, hier en daar een dorpje en af en toe wat bos. We passeren een mooie molen in Villahermosa en de grotten van Montesinos met een sculptuur van de man van La Mancha met zijn knecht.; we volgen onbedoeld een Don Quichotte-route. Dan komen we langs de lagunes te rijden. De rivier Arroyo del Sabinar gaat bij El Ossero over in 15 achterelkaar liggende lagunes met steeds dammetjes en watervallen ertussen. De naam van de rivier verandert na de eerste lagune in Guadiana Viego. Bij de 3^e lagune vinden we een mooi plekje om even te lunchen. Elke volgende lagune heeft weer watervallen, soms klein of groot, dan weer breed met parkeerplaatsjes en soms restaurantjes. Een fantastische rit! We komen door Ruidera en zijn dan 10 lagunes gepasseerd. We zoeken hier de camperplaats maar die bevalt ons niet. Het is de parking van een restaurant en het loopt overal schuin af. We rijden door richting Tomelloso en komen langs de laatste 5 lagunes. Bij de laatste, de Embalse de Peñarroya is een stuwdam, een gelijknamig kasteel en aan de andere kant van de weg een picknickplaats en een camperparking. Deze plek bevalt ons uitstekend. We bekijken het kasteel en de dam en zien ook aan de overkant van de dam een soort vesting; de weg over de dam is niet toegankelijk. Er is een korte wandelroute. Die doen we morgen voor vertrek. Nu eerst lekker met een drankje in de zon een uurtje lezen. De zon schijn heerlijk warm en er is amper wind.

Vrijdag 22 februari 2019 Op zoek naar …lpg

Nadat we een uurtje hebben gewandeld vertrekken we tegen elf uur richting Argamasilla de Alba. Daar zou een tankstation moeten zijn die ook LPG verkoopt. Die hebben we nodig voor verwarming, koken en koelkast. We rijden naar het adres maar kunnen hem niet vinden. Er is wel een Repsol maar geen lpg. Eerst maar even lozen bij de camperplaats hier vlakbij. Dan weer op zoek. Op de weg naar Tomelloso moet er ook één zijn; ook die vinden we niet. Wel komen we langs een Lidl waar we de boodschappen halen. Nog weer een keer op internet zoeken!! En door naar Alcazar de San Juan, 40 kilometer naar het noordwesten, terwijl we eigenlijk noordoost willen. Maar ja, het gas is bijna op en de tankstations met LPG zijn dun gezaaid hier.… We rijden nu door een landschap met kaarsrechte wegen en kilometers uitgestrekte wijnvelden. De bergen hebben we achter ons gelaten, maar we rijden wel over een hoogvlakte die tussen de 600 en 700 meter hoog ligt. Regelmatig zien we de beroemde windmolens uit deze regio. In Alcazar is de Repsol gelukkig goed te vinden, alleen…ze hebben niet de aansluitnippel die we nodig hebben… Dat is BALEN! We vervolgen onze weg naar Belmonte, ons oorspronkelijke doel van vandaag. Hier bevindt zich het 15^e eeuwse Castillo de Belmonte, één van de grootste en ongewoonste middeleeuwse forten in Spanje en gebouwd in de vorm van een driehoek. Op de ruime, (wel schuin-aflopende) parking ernaast kunnen we overnachten. Helaas is het kasteel vandaag gesloten. Er zijn beperkte openingstijden in de eerste 2 maanden van het jaar. Voor morgen zoeken we nog 3 “LPG-adressen” op. Als het donker wordt blijkt het kasteel heel mooi verlicht te zijn. Ondertussen moeten we zuinig zijn met gas.

Zaterdag 23 februari 2019 LPG zoeken en naar Cuenca.

Vanuit Belmonte stippelen we een route uit langs drie tankstations en een loosplaats. De loosplaats in Castillo de Garcimuñoz ligt als eerste op ons traject. We rijden door een woestijnachtig landschap, afgewisseld met wijngaarden en steeneiken over kaarsrechte wegen. We bekijken uiteraard het kasteel even; het is gesloten. Het ziet er vreemd uit met allerlei ijzeren steigers en trappen binnenin, bedoeld om toch over de kantelen heen te kunnen kijken…. De eerste Lpg-stop is bingo! De benodigde nippel is hier aanwezig, naast nog vier andere modellen. We tanken meteen Diesel, wassen de voorruit en controleren nog een keer de bandenspanning. Dan op naar Cuenca. Het landschap ziet er hier wat interessanter uit. We stoppen even bij een brug over de rivier de Jucar en zien een stroomversnelling en watervalletjes. Tijd voor lunch ondertussen op dit mooie plekje. Tegen half drie zien we Cuenca liggen. De oude stad van Cuenca wordt omhoog geperst door de steile ravijnen van de rivieren Júcar en Huécar en staat vol met musea, kerken en mooie middeleeuwse gebouwen. Langs de Júcar vinden we een parkeerplek onder de hoge kalksteenrotsen aan het weggetje naar een strandje. Er staan wel 15 (Spaanse) campers. Zoveel hebben we er de afgelopen dagen niet bij elkaar gezien. Maar ja het is weekend en dan gaan ook gezinnen met kinderen op eropuit. We gaan op pad om o.a. de Casas Colgadas te zoeken, huizen die hangen over de rand van het ravijn. We klimmen via trappen helemaal omhoog om vervolgens via nauwe straatjes en andere trappen weer af te dalen naar de andere kant van de bovenstad. De voetgangersbrug Puente de San Pablo overspant de kloof van de Huécar en vanaf daar is het beste zicht op de hangende huizen. Het is best druk met toeristen maar dat maakt het ronddwalen door de straatjes alleen maar gezelliger. Op de Plaza Mayor staat de totaal gerestaureerde Catedral de Nuestra Señora de Gracia, waarvan een groot deel uit de 12^e en 13^e eeuw dateert. Nadat we een ijsje hebben gegeten op de trappen van de imposant grote kerk gaan we binnen kijken. Het is er zo koud als in een koelkast; daar zijn we niet op gekleed. Maar er is veel moois te zien met veel zijkapellen, een kruisgang en een buitenplaats met zicht op de kloof. Als we de Plaza Mayor over gewandeld zijn zoeken we een route terug. We dalen af langs een ander trappenpad terwijl we nog hier en daar een blik in de diepte werpen. Om half zes zijn we weer bij de camper. We blijven hier overnachten; prima plek en het was alweer een prachtige dag. Nart is tot ver in de avond bezig met het verwerken van zijn foto’s, zodat zelfs een potje kaarten er bij in schiet.

Naar Castilla-La Mancha

Zaterdag 16 februari 2019. Sierras de Cazorla, Segura y Las Villas.

We zijn er vandaag redelijk vroeg uit. De rit van vandaag gaat naar Natuurpark Sierras de Cazorla, het grootste natuurreservaat van Spanje. De langste rivier van Andalusïe, de Rio Guadalquivir ontspringt in het zuiden van het park en stroomt noordelijk naar het Embalse del Tranco, om uiteindelijk via Cordoba en Sevilla bij het Doñanapark in zee uit te komen. Overal in het gebied liggen kleine witte bergdorpjes tegen de hellingen aangeplakt. Het grootste dorp, waar ook de toegang tot het park begint, heet Cazorla en is ons reisdoel vandaag. De weg er naartoe is spectaculair en loopt door één groot olijfbomenbos. In Quesada willen we boodschappen doen bij de DIA, maar die vinden we niet. Iets verderop is een tankstation waar we kunnen lozen en we vullen de banden meteen tot de juiste spanning. Net voor Cazorla zien we een Mercadonna waar we de boodschappen halen. We rijden het dorp in en vinden een parking waar we mooi zicht hebben op het kasteel, een kapel en het dorp. Eerst even eten. Dan op pad. We merken algauw waarom er overal eenrichtingverkeer en stoplichten staan; de nauwe straatjes zijn zo smal dat voetgangers voor auto’s aan de kant moeten en als mensen hun huis uitkomen ze eerst links en rechts moeten kijken. We komen uit op de Plaza de Santa Maria, een pleintje met terrasjes, een gelijknamigre vervallen kerk en mooie pandjes. Er loopt een onderaardse waterstroom onderdoor. Omdat het toeristenkantoor pas om 16.00 uur open gaat, klimmen we door tot aan het Moorse kasteel La Yedra met op de achtergrond de oprijzende bergrotsen van de Peña de los Halcones. Weer beneden op het plein krijgen we bij de info het nodige materiaal mee om de route door het park te rijden en op veel plaatsen te stoppen voor wandelingen en bijzonderheden. Terug bij de camper besluiten we om 1,5 km buiten het dorp en net voor La Iruela de officiële camperplaats op te zoeken; er is daar ook service. Er is plaats voor 11 campers en we sluiten aan bij de reeds aanwezige 6. Er is uitzicht over olijfbomen zo ver als je kunt kijken.

Zondag 17 februari 2019 Sierras de Cazorla, Segura y Las Villas.

De rit door het park begint nu echt. Maar ja… het is zondag dus de drukste dag van de week. We rijden via een schitterende route naar een Mirador waar we een groep van zeker 25 Gieren zien rondzweven. Af en toe komen kleine groepjes omlaag langs het uitzichtpunt zodat we ze van bovenaf kunnen zien. Een paar hoge naaldbomen dienen als uitkijkpost voor deze imposante vogels.. Bij de stop is het vrij druk en een ouder stel maakt hier gebruik van door amandelen te verkopen die ze ter plekke kraken, afwegen en in zakjes doen. We rijden verder over zeer goed berijdbare weg (max 40km) en slaan af om langs de Rio Guadalquivir te rijden naar de parkeerplaats bij Puente de las Herrerias, een bruggetje over de rivier. Hier begint een onverharde weg, maar wij willen te voet naar de bron van de Rio, op 1600 meter hoogte. Die blijkt 11 kilometer verderop te zijn. Dat wordt wat veel eigenlijk. We beginnen toch te lopen, het landschap is indrukwekkend. Verschillende auto’s komen ons voorbij en na 3,5 km, veel gestuif en een tunneltje, zien we een afslag omhoog naar een refugio (berghut) en een parador (hotel). We kijken op onze mobiele wandelkaart en zien dat we er een rondwandeling van kunnen maken terug naar de parking. We slaan af en al gauw klimt het pad omhoog langs een stroompje, (met watervalletjes) dat we twee keer moeten oversteken. Na 2,5 km en flink klimmen zijn we boven waar we een mooi plekje vinden voor de picknick. Als we verder gaan, achter het hotel langs, zien we een groepje herten rondscharrelen. Het vervolg van de route gaat een stukje over de weg en dan weer het bos in langs de berghelling omlaag naar de camper, waar we tegen vieren aankomen. Omdat op veel plaatsen in het park het verboden is voor campers om te overnachten, zoeken we op onze Park4night-app een parkeerplaats waar dat wel kan/mag. We komen uit in Arroyo Frio, 13 km verder langs de hoofdroute door het park. Een minidorpje met hoofdzakelijk appartementjes en wat restaurantjes. Een rustige parkeerplaats wordt onze overnachtingsplek op een soort centraal pleintje. Nart stort zich meteen op zijn gemaakte foto’s en ik bedenk een stoofpotje.

Maandag 18 februari 2019 Door het park.

Wat een stilte hier… We lopen even een rondje door de paar straatjes van het dorpje om een broodje te kopen en nemen meteen een mooi blik regionale olijfolie mee. En dan op pad.. Zo dat rijdt meteen een heel stuk rustiger. Alle dagjesmensen zijn verdwenen. We komen er algauw achter dat het iets te rustig is: in Torre de Vinaigre, vijf kilometer verder is het Centro de Visitantes gesloten, net als de botanische tuin. Bij de diverse miradors stoppen we en iets verder komt het grote stuwmeer, Embalse de Tranco, in zicht. We parkeren en maken een wandelingetje van 5,5 km naar beneden. Ook hier zijn wandelroutes afgesloten met hekken. Het wordt heen en weer. In de middag rijden we door via de stuwdam bij El Tranco naar Hornos, boven op een bergklip net onder een vervallen Moors kasteel. In een half uurtje hebben we alle straatjes van Hornos gezien, inclusief de oude toegangspoort, de kerk en twee uitzichtpunten. Op het minipleintje blijven we overnachten. s’Avonds gaan we een lekkere pizza eten bij het restaurantje op het hoekje. We zitten bij de open haard. De jongeman die ons bedient doet erg zijn best; we krijgen vooraf nog een tapa en tot slot een keuzemandje met 3 likeurtjes.

Dinsdag 19 februari 2019 Andalusië uit..

Vandaag verlaten we Andalusia en rijden Castilla-La Mancha binnen. Ook hier is het landschap prachtig met hoge kale rotsen. Op een bergpas van 1150 meter hoogte (El Arenal) stoppen we op een grote parkeerplaats. Er staan infoborden die ons laten zien dat er veel wandelingen zijn, o.a. naar de bron van de Rio El Mundo met watervallen. Iets verderop is de afslag ernaartoe. We rijden de 2,5 km naar beneden, parkeren en beginnen aan de klim naar de watervallen. Dit is een onverwachte verrassing. Het ziet er schitterend uit. Op de route zijn op de houten relingen briefjes aangeplakt waarop staat (denken wij) dat je niet ertegenaan moet leunen. Nadat we de eerste watervallen hebben bewonderd willen we naar nog twee uitzichtpunten klimmen. Een hekwerk houdt ons tegen en we zien dat de reling hier op diverse plaatsen erbij hangt. Jammer maar helaas. Terug op de parking zien we een vijftal gieren rondzweven boven de rotsen en regelmatig een landing maken op richels in die rots. Een prachtig gezicht, goed te zien met de verrekijker, maar wat ver om duidelijk te fotograferen. We bekijken het schouwspel lange tijd tot we pijn in de nek krijgen. We rijden door naar Riópar, 15 km verder. Er is een nieuwe camperplaats met service. Er barst even een buitje los met een klap onweer en de namiddag is bewolkt. We doen bij de plaatselijke Dia wat inkopen en we maken een summiere planning voor het vervolg van de reis.

Noordwaarts door Andalusië

Woensdag 13 februari 2019 Naar Guadix.

Het duurt lang voordat de zon op ons camperdak schijnt. We staan pal achter een hoge rots. Tegen elf uur rijden we weg van de stuwdam. De weg loopt al kronkelend, omhoog en omlaag richting Guadix. Er zijn een flink aantal wielrenners aan het klimmen en dalen. Bij de stuwdam van Francisco Abellán maken we een korte stop op de ruime parking. We lopen de dam over en kijken aan de overkant; ook daar is een mooie parkeerplaats. Terug bij de camper blijkt er een geocache vlakbij te liggen: we vinden hem vlot en schrijven onze naam in het logboekje. Dan gaat het door naar de camperparking in Guadix. Er is service en plaats genoeg. In de verte zien we goed de besneeuwde toppen van de hoogste bergen van de Sierra Nevada. We lunchen en daarna gaan we het stadje verkennen. Het is net na 2 uur en alles is dicht, dus beginnen we aan een wandelroute die we bij de Toeristeninformatie aangeplakt zien: de grotten route. Er zijn hier in Guadix grotwoningen waarvan sommigen zijn gemoderniseerd. De grotwoningen dienden in de 16^e eeuw als schuilplaats voor de verdreven Moren. Overal zien we rotsheuveltjes met witte schoorsteentjes eruit. Het is een prachtige route met kinderkopjesstraatjes en twee mooie uitzichtpunten. Net na 4 uur zijn we terug bij de kathedraal die nu open is. Een 16^e eeuws bouwwerk, tot 1800 steeds opnieuw gerenoveerd, gebouwd boven op de restanten van een Moorse moskee, waarbij gotisch, renaissance en barokstijl met elkaar zijn vermengd. Ook het museum op de 2^e verdieping is bij de entreeprijs inbegrepen, net als een audio-guide. Daarna bezoeken we nog even het toeristenkantoor, waar de dame ons het een en ander vertelt over de wandelmogelijkheden in de natuurparken in de omgeving. Genoeg informatie voor de komende dagen.

Donderdag 14 februari 2019 Parque Megalitico

Net ten noorden van Guadix ligt een bijzonder landschap; er zijn warmwaterbronnen en dolmen te zien. We rijden vandaag door dit bizarre landschap met steile wanden, diepe kloven en ook glooiende groen gestippelde berghellingen in vele kleuren groen, rood, wit en allerlei variaties met aan de voet uitgestrekte populierbossen. Onze eerste stop is in Alcún de las Torres, waar warmwaterbronnen zijn. Helaas is het zwembad gesloten in de winter maar we maken een wandeling langs de diverse bronnen en klimmen omhoog om de omgeving te overzien. De rivier stroomt hier door een diepe kloof. Dan gaan we verder naar Gorafe. Daar is een Centro de interpretacion de megalitismo. Helaas ook dicht…om 17.00 uur weer open. Daar wachten we niet op dus zoeken we zelf een route, 5 kilometer verder op, waar we diverse dolmen kunnen bekijken. De weg daar naar toe klimt helemaal omhoog naar de rand van de kloof die boven uit een grote vlakte blijkt te bestaan. Adembenemend Weids zicht (360° ) natuurlijk op ruim 1000 meter hoogte en een grote sneeuwvlakte is ver weg achter de overkant van de kloof te zien. Er zijn hier meer dan 240 dolmens te vinden. We volgen een route vanaf de parkeerplaats langs een aantal gedurende 3 kilometer en keren dan weer om. Dit is een geweldig mooie plek!! We blijven hier vannacht om morgen iets terug ook nog een route te doen.

Vrijdag 15 februari 2019 Dolmen, Natuurparkwandeling en stuwmeer.

De zon verwarmt al vroeg ons huisje. Na het ontbijt rijden we een stukje terug naar beneden waar een kleine parking is en het startpunt van 2 routes langs dolmen: Hoyas del Conquin bajo en Conquin alto. Links en rechts van de doorgaande weg. We lopen eerst de route naar beneden waar we nog 5 begraafplaatsen zien en dan naar boven ook 5, met als hoogtepunt nummer 134 die het meest intact is van allemaal. Daar is ook de deksteen nog aanwezig. We vervolgen onze rit richting Baza en slaan af naar het Paque Natural de Sierra de Baza. Vijf kilometer verder staat een prachtig informatiecentrum en we hebben geluk want het is alleen in het weekend open. We krijgen een stapel informatie mee en kopen 2 doosjes met 12 kaartkaarten. Van Sierra de Baza en Sierra de Castrill. Met deze wandelkaarten kunnen we jaren vooruit. We bekijken een video over het park en lopen even door de expositieruimte. Dan lunchen we en trekken de wandelschoenen aan om de gele route te doen: Mirador de Narváez. Het is een ruim 4 kilometer lange wandeling en op de helft van de route stijgt hij tot 1400 meter naar een uitkijkpunt. Het is even puffen maar de beloning is een uitzicht om waUw ! tegen te zeggen. Om half 4 zijn we rond en rijden via Zujar door naar een parking bij de Embalse de Negratín, een stukje verder noordwaarts. Naast een helder blauw stuwmeer en bloeiende amandelbomen parkeren we voor de overnachting.

Castell de Ferro

Donderdag 7 februari 2019 Naar Castell de Ferro

Voor vertrek willen we nog een wandeling maken langs het strand in de richting van de vuurtoren en het kasteel van Roquetas de Mar. We zijn net 250 meter onderweg of we zien een markt! Die laten we natuurlijk niet liggen….altijd gezellig. Het is er druk, vooral bij de diverse groente en fruitkramen verdringen de mensen zich om aan de beurt te komen. Er zijn natuurlijk de tijdelijke terrasjes bij de gebraden kip en churroskramen. De kleding- en tassenkramen zijn volop aanwezig, hoewel er veel zijn die dezelfde spullen aanbieden. Nart vindt een aardig shirt en ik een shirt en een sjaal. Verder nemen we wat bakjes kruiden (kurkuma en Ras el Hanout) en tomaatjes mee. En dan moet de wandeling nog beginnen. We kuieren de hele strandroute af tot aan de haven, het kasteel en de vuurtoren. En dezelfde weg weer terug. Natuurlijk wel even een rustpauze op een van de gezellige terrasjes en na ruim 3 uur en 7,3 km zijn we weer bij af. We babbelen even met de nieuwe Nederlandse buren en na de lunch vertrekken we. Op weg naar Castell de Ferro, 78 kilometer verder de kust langs. We gaan daar net als de vorige jaren een paar dagen op de camping staan. Co en Riet die ook al sinds jaar en dag hier komen zijn er al een tijdje. We verheugen ons erop ze weer te ontmoeten. We hebben altijd veel bij te kletsen. Tegen vijven zijn we er en vlak naast Co en Riet is nog een plekje vrij. We installeren ons en drinken gezellig wat. We maken daarna nog een rondje strand samen. Leuk om hier weer te zijn.

Van vrijdag 8 - dinsdag12 februari 2019 zijn we op camping Huerto Romero in Castell de Ferro.

We brengen de dagen nogal luierend door met samen tappa’s eten bij de diverse restaurantjes, wandelingen maken langs het strand, langs een nieuwe muurschildering en helemaal de berg op. . We spelen potjes Boerenbridge en kletsen ondertussen heel wat af.. We gaan naar de weekmarkt op zaterdag en eten ’s middags Pollo met friet en gebakken paprika’s. Op zondag is er een rommelmarkt, maar die stelt niet zoveel voor. Co maakt een heerlijke paella waar we onze vingers bij aflikken. En al die tijd genieten we van de zon. Op de camping zit je altijd mooi uit de wind en tot bijna 17.00 uur buiten. We skypen ’s avonds even met de kleinkinderen. "Opa....? Wanneer zijn jullie weer thuis?" "Aha meiske, morgen dan beginnen we aan de terugreis!....." "Hoera!" "..... maar die duurt wel een maand! We moeten iets van 2500 tot 3000 km rijden, zeg ergens zo'n 50 - 100 km per dag en het stuk door Frankrijk sneller..... en dat betekent dus één maand." Je probeert zo'n lief ding toch wel iets van schatten en rekenen mee te geven. 'n Idee hoe ver Zuid Spanje wel niet is. En dat valt niet mee met ouders die je nog nooit in je 8 jarige leven verder dan België of Drenthe hebben meegenomen.

Op maandag poetsen we de camper van binnen en van buiten en draaien een wasje. Tegen twee uur gaan we uit eten bij een restaurantje om de hoek: El Quintal. Het drie-gangenmenu smaakt voortreffelijk met super lekkere, eigen gemaakte taart toe. Er is keuze uit 5 smaken. Dan weer lekker in de zon…het wordt bijna eentonig… en een wandeling. Nu gaan we een eind omhoog langs de weg met mooi zicht op het dorp en in de hoop steenbokken te zien. Twee jaar geleden waren er hier een heleboel. Op de terugweg zien we er eindelijk één, niet aan de zeekant maar aan de andere kant van de weg bovenop de berg.

Dinsdag 12 februari 2019 Van Castell de Ferro naar de Sierra Nevada, Embalse de Quéntar.

De laatste ochtend samen beginnen we met een gezamenlijk ontbijtje met Tostado’s: gebakken broodje met mozzarella en tomaat bij een barretje aan het pleintje. Dan is het opruimen en inpakken, betalen en afscheid nemen. Het waren erg gezellige dagen samen en we spreken af contact te houden. We rijden eerst naar Motril om daar bij de Lidl boodschappen in te slaan en gaan dan richting Granada. Adios Costa Tropical! We willen naar Guadix want daar zijn mooie wandelgebieden in nationale parken. We slaan vlak onder Granada af richting het stuwmeer van Quéntan en vinden een mooi rustig plekje op een kleine parking, pal aan de dam. We zijn intussen wel 1000 meter omhoog gegaan en het is hier aardig wat koeler. We maken een wandeling die alleen maar omhoog loopt en de uitzichten worden steeds spectaculairder. Na 2 kilometer hangt er een ketting over het pad en een bord laat zien dat erachter privé terrein is. We keren om en dalen af terug naar de stuwdam. We vinden nog een geocache. Na 5 uur begint zowaar de zon nog te schijnen en er is een mooie gekleurde lucht te zien. We krijgen een uurtje later nog gezelschap van een 2^e camperbusje.

Cabo de Gata - Nijar

Dit is alweer de 10^e editie van ons Reismee verslag. Hartelijk dank aan iedereen die ons volgt en reageert op onze belevenissen.

Zaterdag 2 februari 2019 Van Mojácar naar Nijár.

Nart was vanochtend vroeg (8.10 uur) wakker en kon vanuit ons bed de zonsopgang vastleggen boven zee. Na de ontbijtsessie rijden we eerst naar Carboneras, 22 kilometer verderop langs de kust. Daar is een informatiekantoor waar we een nieuwe wandelgids hopen te krijgen voor het natuurgebied Cabo de Gata-Nijár. Die van ons is al jaren oud en waarschijnlijk zijn diverse routes niet meer actueel. Het is druk in het kantoortje en als we eindelijk aan de beurt zijn heeft de dame alleen veel info over Carboneras en al helemaal geen wandelkaarten. Dan toch maar er een uit ons oude boekje kiezen. Het wordt wandeling 5 bij Armagason, langs de rivier Rio Aliás die hier door een kloof loopt. Als we eindelijk de juiste parkeerplaats hebben gevonden, een eindje buiten het dorp, vinden we geen aanwijzingen van een startpunt. We hebben gelezen dat hij langs een oude molen loopt dus volgen we vanaf de weg de route daarheen. Dat blijkt goed gekozen. Maar nergens zien we markeringen… We verwachten eigenlijk dat we onderlangs zullen lopen maar het gaat hoog boven de rivier richting de molen. Het waait nogal hard en dat is vermoeiend vooruit komen. Het pad naar de molen daalt steil af en we zien dat er in de molen nog apparatuur staat. Dan moeten we de hier droge rivierbedding oversteken en aan de andere kant de kloofwand over terug richting het dorp. In eerste instantie zoeken we tevergeefs naar het juiste pad, tot we zowaar een klein bordje met een witte pijl zien dat de richting aangeeft. Het pad ligt ook hier hoger dan we verwachten. Uiteindelijk bereiken we via paadjes langs een aantal grote plastic kassen de weg het dorp in. Dan het dorp door en er weer uit en we zijn weer bij de camper. Het was een leuke route maar waarschijnlijk de laatste die we uit dit oude boekje doen. We rijden door naar het dorp Nijár en komen op de gok op een parkeerplaats in het centrum uit. Er staan 3 campers en we sluiten aan; een prima rustig plekje voor vannacht.

ZONdag 3 februari 2019 Nijar- Huebro: spectaculaire wandeling.

Alweer een zonnige dag met af en toe een fris windje. Goede ingrediënten voor een wandeling. We zien in ons infoboekje dat hier een track is langs oude watermolens naar het gehucht Huebro. Ik zet de track in de maps.me en die geeft een afstand aan vanaf onze standplaats van 4 km. En 400 meter omhoog. Net na elven gaan we op pad. Eerst door de smalle straatjes met de witte huizen langs de kerk en dan 1500 meter over de asfaltweg richting Huebro. Daar gaat de weg slingerend de berg op en wij gaan rechtdoor over een onverhard pad dat steeds smaller wordt. Iets verder gaat het langs de rand van de kloof, de rivier staat droog. Tot aan boven bij Huebro staan 25 watermolens of ruïnes daarvan, die in het midden van de 19e eeuw gebruikt zijn voor watervoorziening en irrigatie. Onze “Gemzen" eigenschappen komen goed van pas. Het is klauteren en klimmen over smalle keienpaadjes en steeds omhoog natuurlijk. Op een gegeven moment, als we de bedding van de rivier moeten oversteken, lopen we ons vast in het metershoge oleander struikgewas. Terug en beter kijken naar de bewegwijzering roodwitte strepen en blauwe pijlen. We vinden ze en aan de overkant door. Na nog een oversteek komt de pueblo in zicht in de vorm van witte huizen. Ondertussen passeren we de ene na de andere watermolen, of restanten daarvan. Bij een van de laatste vinden we een geocache. Het laatste stuk naar het kerkje is verbazend steil. Het staat aan een mooi pleintje waar we even uitblazen, het is inmiddels 13.30 uur We bekijken het kerkje, gewijd aan de heilige Rosalia. Vlak er naast is iets wat op een restaurantje lijkt. We gaan naar binnen om wat te drinken en te eten. Eten wordt moeilijk begrijpen we…of later, of we hadden moeten reserveren…of we begrijpen het Spaans van de oude dame helemaal niet…Nart bestelt een witte wijn en ik een koffie met melk. De wijn staat er meteen maar de koffie blijft uit…uiteindelijk zie ik haar met een koffiepotje aan de gang in de keuken. Het grote koffiezetapparaat is kapot blijkbaar..Als Nart zijn wijn al lang en breed op heeft krijg ik een miniglaasje koffie. Ik mag er zelf uit een spuitflacon melk bij doen waardoor de koffie natuurlijk meteen weer koud is. Twee slokken en op… Nou ja voor 2 euro voor beide consumpties hoor je ons niet klagen. We stappen op en besluiten er toch een rondje van te maken. We zijn sowieso niet van 2 x hetzelfde. De smalle terugweg( bijna 6 km) gaat over asfalt met veel haarspeldbochten omlaag; het loopt vlot en er zijn uitzichten over Nijar, de plastic tuinbouwkassen en het natuurgebied Cabo de Gata tot aan zee, zo'n 25 kilometer. Tegen kwart voor 4 zijn we terug bij de camper. Gauw aan de thee en boterhammen. We zijn het erover eens dat dit wel een van de mooiste wandelingen tot nu tot is. Achter ons ligt een kleine fruitbomentuin. Daarin fladdert en struint allerlei gevogelte rond…. Nart zit in de aanslag met zijn camera. Dan een grote knal! Iemand schiet een vuurpijl af…. Er is wat commotie op het parkeerterrein, mensen kijken naar de lucht en er zijn over en weer walkietalkies te horen. Even later zien we een grote zwerm fel gekleurde duiven rondjes draaien. Ze zijn in allerlei tropische kleuren geschilderd. Blijkbaar een wedstrijd? Dat gaat een hele tijd door. Ik heb het later op Google opgezocht: “gekleurde duiven in Spanje”. Nart weet bij het verwerken van de foto’s nog wat statistieken van deze dagwandeling“ Sendero de los molinos" te melden: totale afstand 10,9 km, totale stijging 463 meter. Het was genieten vandaag! En welke duif gewonnen heeft vandaag staat morgen aangeplakt bij het gemeentehuis.

Maandag 4 februari 2019 Naar Los Albaricoques

Het is weer eens tijd voor een was en poetsbeurt. We rijden daarvoor naar het nieuwe camperpark Olivares bij Los Albaricoques. Zo’n 25 kilometer zuidwaarts, via een Lidl in Campohermoso. Het is een rustig en comfortabel park met toiletten, douches, wifi, wasmachines en drogers enz. De zon schijnt, er waait een windje dus prima wasweer. Anderhalf uur later hangt er wasgoed van twee wassen aan de lijn te wapperen. We gaan een eindje kuieren richting El Cortijo del Fraile. Op het kruispunt waar een metershoge cowboy staat vinden we een geocache. We zien de hier bekende reuzengrote agaves in een dor en droog landschap en in de verte de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Na ruim 2 kilometer draaien we om; ik vind het wat “saai”. We lopen het dorpje nog even in. Nu wordt het interessant want hier en daar staan infoborden met afbeeldingen uit diverse “spaghetti-westerns”. Hier zijn films van Sergio Leone opgenomen in de zestigerjaren met o.a Clint Eastwood, Henri Fonda, Claudia Cardinale en Sophia Loren. We lopen op historische grond… In de film heette het (Mexicaanse) dorp Aguas Calientes. De borden met foto’s staan precies op de locaties uit de filmset. Diverse straten zijn naar beroemde filmsterren genoemd. Als we terug bij de camper zijn is de was droog.

Dinsdag 5 februari 2019 Wandeling naar een vulkaan.

Op ons gemak brengen we de ochtend door met ontbijten, uitgebreid douchen en poetsen. We maken een lunchpakket klaar en stappen tegen twaalven op. Op weg naar de vulkaan die hier zo’n 5 kilometer vandaan ligt. Hij heet Caldera Majada Redonda. Na 100meter houdt de asfaltweg op en gaat over in een grindpad, wat best zwaar loopt. Het gaat door een ruig landschap van bergen rondom, agaven en cactussen, die er soms heel gehavend uitzien. Links en rechts vergezellen massa’s leeuweriken ons. Na een soort van schaaps/geitenkooi met blaffende honden wordt het pad smaller en gaat over in een zandspoor. Als je hier geen navigatie bij je hebt is het lastig de track te vinden. Wij vertrouwen op onze Oruxmaps-app. Het gaat nu op en af en er zijn tientallen paadjes. We komen langs een autowrak vol met keien en uiteindelijk bij een infobord over de vulkaan. Wij lopen echter nog een eind door tot midden in de krater. Hier wordt een foto gemaakt voor de earthcache; de vragen beantwoorden we wel als we terug zijn. Een eindje terug ligt een oude olijfboom die prima als lunchplek kan worden benut. Dan lopen we de weg terug met een kleine afwijking die we corrigeren door een wat steile afdaling naar het juiste pad te nemen…weer met dank aan Orux! Om half vier zijn we terug en rusten uit met thee en een biertje in de zon…Wat een heerlijke wandeldag…alweer!

Woensdag 6 februari 2019 Verder naar Roquetas de Mar.

Voor vertrek vullen we water bij, legen de vuilwatertank en de toilet en poetsen de voorruit. En uiteraard rekenen we af en nemen afscheid van de dame in de receptie. Vandaag niet al te ver. Na 60 kilometer komen we uit in Roquetas de Mar en vinden een mooie plek pal aan het strand net aan de noordkant van Roquetas bij Playa “Las Salinas”. Dit kenden we nog niet. Er staan best veel campers de meesten netjes in een rij achter elkaar. We zien mensen aan het brede strand zitten en liggen. De wind is hier warm en de zon schijnt volop. Er is een boulevard met wandelaars en joggers en er loopt een fietspad langs. We lunchen en gaan op pad voor een wandeling in noordelijke richting waar ook wat Salina’s moeten zijn. Het fietspad is gescheiden van het voetpad en inderdaad komen we langs een paar watertjes waar zowaar ook watervogels scharrelen die absoluut niet schuw zijn. Links en rechts staan borden met de informatie dat er hier nieuwe beplanting is. Het ziet er netjes uit. Na 2,5 km lopen we via het strand terug. Ik zit nog een tijdje in de zon te lezen en bekijk het volk dat langs loopt en fietst. Er komt een dame met twee emmers tomaten en paprika’s aan het fietsstuur langs die ze probeert te slijten. Om 18.00 uur gaat de generator van de Belgische buurman aan…niet leuk zo’n kabaalding. Een andere Duitse buurman komt klagen maar de herrie blijft. Na een uur houdt het gelukkig op. Er is een mooie zonsondergang.