Dit is alweer de 10^e editie van ons Reismee verslag. Hartelijk dank aan iedereen die ons volgt en reageert op onze belevenissen.

Zaterdag 2 februari 2019 Van Mojácar naar Nijár.

Nart was vanochtend vroeg (8.10 uur) wakker en kon vanuit ons bed de zonsopgang vastleggen boven zee. Na de ontbijtsessie rijden we eerst naar Carboneras, 22 kilometer verderop langs de kust. Daar is een informatiekantoor waar we een nieuwe wandelgids hopen te krijgen voor het natuurgebied Cabo de Gata-Nijár. Die van ons is al jaren oud en waarschijnlijk zijn diverse routes niet meer actueel. Het is druk in het kantoortje en als we eindelijk aan de beurt zijn heeft de dame alleen veel info over Carboneras en al helemaal geen wandelkaarten. Dan toch maar er een uit ons oude boekje kiezen. Het wordt wandeling 5 bij Armagason, langs de rivier Rio Aliás die hier door een kloof loopt. Als we eindelijk de juiste parkeerplaats hebben gevonden, een eindje buiten het dorp, vinden we geen aanwijzingen van een startpunt. We hebben gelezen dat hij langs een oude molen loopt dus volgen we vanaf de weg de route daarheen. Dat blijkt goed gekozen. Maar nergens zien we markeringen… We verwachten eigenlijk dat we onderlangs zullen lopen maar het gaat hoog boven de rivier richting de molen. Het waait nogal hard en dat is vermoeiend vooruit komen. Het pad naar de molen daalt steil af en we zien dat er in de molen nog apparatuur staat. Dan moeten we de hier droge rivierbedding oversteken en aan de andere kant de kloofwand over terug richting het dorp. In eerste instantie zoeken we tevergeefs naar het juiste pad, tot we zowaar een klein bordje met een witte pijl zien dat de richting aangeeft. Het pad ligt ook hier hoger dan we verwachten. Uiteindelijk bereiken we via paadjes langs een aantal grote plastic kassen de weg het dorp in. Dan het dorp door en er weer uit en we zijn weer bij de camper. Het was een leuke route maar waarschijnlijk de laatste die we uit dit oude boekje doen. We rijden door naar het dorp Nijár en komen op de gok op een parkeerplaats in het centrum uit. Er staan 3 campers en we sluiten aan; een prima rustig plekje voor vannacht.

ZONdag 3 februari 2019 Nijar- Huebro: spectaculaire wandeling.

Alweer een zonnige dag met af en toe een fris windje. Goede ingrediënten voor een wandeling. We zien in ons infoboekje dat hier een track is langs oude watermolens naar het gehucht Huebro. Ik zet de track in de maps.me en die geeft een afstand aan vanaf onze standplaats van 4 km. En 400 meter omhoog. Net na elven gaan we op pad. Eerst door de smalle straatjes met de witte huizen langs de kerk en dan 1500 meter over de asfaltweg richting Huebro. Daar gaat de weg slingerend de berg op en wij gaan rechtdoor over een onverhard pad dat steeds smaller wordt. Iets verder gaat het langs de rand van de kloof, de rivier staat droog. Tot aan boven bij Huebro staan 25 watermolens of ruïnes daarvan, die in het midden van de 19e eeuw gebruikt zijn voor watervoorziening en irrigatie. Onze “Gemzen" eigenschappen komen goed van pas. Het is klauteren en klimmen over smalle keienpaadjes en steeds omhoog natuurlijk. Op een gegeven moment, als we de bedding van de rivier moeten oversteken, lopen we ons vast in het metershoge oleander struikgewas. Terug en beter kijken naar de bewegwijzering roodwitte strepen en blauwe pijlen. We vinden ze en aan de overkant door. Na nog een oversteek komt de pueblo in zicht in de vorm van witte huizen. Ondertussen passeren we de ene na de andere watermolen, of restanten daarvan. Bij een van de laatste vinden we een geocache. Het laatste stuk naar het kerkje is verbazend steil. Het staat aan een mooi pleintje waar we even uitblazen, het is inmiddels 13.30 uur We bekijken het kerkje, gewijd aan de heilige Rosalia. Vlak er naast is iets wat op een restaurantje lijkt. We gaan naar binnen om wat te drinken en te eten. Eten wordt moeilijk begrijpen we…of later, of we hadden moeten reserveren…of we begrijpen het Spaans van de oude dame helemaal niet…Nart bestelt een witte wijn en ik een koffie met melk. De wijn staat er meteen maar de koffie blijft uit…uiteindelijk zie ik haar met een koffiepotje aan de gang in de keuken. Het grote koffiezetapparaat is kapot blijkbaar..Als Nart zijn wijn al lang en breed op heeft krijg ik een miniglaasje koffie. Ik mag er zelf uit een spuitflacon melk bij doen waardoor de koffie natuurlijk meteen weer koud is. Twee slokken en op… Nou ja voor 2 euro voor beide consumpties hoor je ons niet klagen. We stappen op en besluiten er toch een rondje van te maken. We zijn sowieso niet van 2 x hetzelfde. De smalle terugweg( bijna 6 km) gaat over asfalt met veel haarspeldbochten omlaag; het loopt vlot en er zijn uitzichten over Nijar, de plastic tuinbouwkassen en het natuurgebied Cabo de Gata tot aan zee, zo'n 25 kilometer. Tegen kwart voor 4 zijn we terug bij de camper. Gauw aan de thee en boterhammen. We zijn het erover eens dat dit wel een van de mooiste wandelingen tot nu tot is. Achter ons ligt een kleine fruitbomentuin. Daarin fladdert en struint allerlei gevogelte rond…. Nart zit in de aanslag met zijn camera. Dan een grote knal! Iemand schiet een vuurpijl af…. Er is wat commotie op het parkeerterrein, mensen kijken naar de lucht en er zijn over en weer walkietalkies te horen. Even later zien we een grote zwerm fel gekleurde duiven rondjes draaien. Ze zijn in allerlei tropische kleuren geschilderd. Blijkbaar een wedstrijd? Dat gaat een hele tijd door. Ik heb het later op Google opgezocht: “gekleurde duiven in Spanje”. Nart weet bij het verwerken van de foto’s nog wat statistieken van deze dagwandeling“ Sendero de los molinos" te melden: totale afstand 10,9 km, totale stijging 463 meter. Het was genieten vandaag! En welke duif gewonnen heeft vandaag staat morgen aangeplakt bij het gemeentehuis.

Maandag 4 februari 2019 Naar Los Albaricoques

Het is weer eens tijd voor een was en poetsbeurt. We rijden daarvoor naar het nieuwe camperpark Olivares bij Los Albaricoques. Zo’n 25 kilometer zuidwaarts, via een Lidl in Campohermoso. Het is een rustig en comfortabel park met toiletten, douches, wifi, wasmachines en drogers enz. De zon schijnt, er waait een windje dus prima wasweer. Anderhalf uur later hangt er wasgoed van twee wassen aan de lijn te wapperen. We gaan een eindje kuieren richting El Cortijo del Fraile. Op het kruispunt waar een metershoge cowboy staat vinden we een geocache. We zien de hier bekende reuzengrote agaves in een dor en droog landschap en in de verte de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Na ruim 2 kilometer draaien we om; ik vind het wat “saai”. We lopen het dorpje nog even in. Nu wordt het interessant want hier en daar staan infoborden met afbeeldingen uit diverse “spaghetti-westerns”. Hier zijn films van Sergio Leone opgenomen in de zestigerjaren met o.a Clint Eastwood, Henri Fonda, Claudia Cardinale en Sophia Loren. We lopen op historische grond… In de film heette het (Mexicaanse) dorp Aguas Calientes. De borden met foto’s staan precies op de locaties uit de filmset. Diverse straten zijn naar beroemde filmsterren genoemd. Als we terug bij de camper zijn is de was droog.

Dinsdag 5 februari 2019 Wandeling naar een vulkaan.

Op ons gemak brengen we de ochtend door met ontbijten, uitgebreid douchen en poetsen. We maken een lunchpakket klaar en stappen tegen twaalven op. Op weg naar de vulkaan die hier zo’n 5 kilometer vandaan ligt. Hij heet Caldera Majada Redonda. Na 100meter houdt de asfaltweg op en gaat over in een grindpad, wat best zwaar loopt. Het gaat door een ruig landschap van bergen rondom, agaven en cactussen, die er soms heel gehavend uitzien. Links en rechts vergezellen massa’s leeuweriken ons. Na een soort van schaaps/geitenkooi met blaffende honden wordt het pad smaller en gaat over in een zandspoor. Als je hier geen navigatie bij je hebt is het lastig de track te vinden. Wij vertrouwen op onze Oruxmaps-app. Het gaat nu op en af en er zijn tientallen paadjes. We komen langs een autowrak vol met keien en uiteindelijk bij een infobord over de vulkaan. Wij lopen echter nog een eind door tot midden in de krater. Hier wordt een foto gemaakt voor de earthcache; de vragen beantwoorden we wel als we terug zijn. Een eindje terug ligt een oude olijfboom die prima als lunchplek kan worden benut. Dan lopen we de weg terug met een kleine afwijking die we corrigeren door een wat steile afdaling naar het juiste pad te nemen…weer met dank aan Orux! Om half vier zijn we terug en rusten uit met thee en een biertje in de zon…Wat een heerlijke wandeldag…alweer!

Woensdag 6 februari 2019 Verder naar Roquetas de Mar.

Voor vertrek vullen we water bij, legen de vuilwatertank en de toilet en poetsen de voorruit. En uiteraard rekenen we af en nemen afscheid van de dame in de receptie. Vandaag niet al te ver. Na 60 kilometer komen we uit in Roquetas de Mar en vinden een mooie plek pal aan het strand net aan de noordkant van Roquetas bij Playa “Las Salinas”. Dit kenden we nog niet. Er staan best veel campers de meesten netjes in een rij achter elkaar. We zien mensen aan het brede strand zitten en liggen. De wind is hier warm en de zon schijnt volop. Er is een boulevard met wandelaars en joggers en er loopt een fietspad langs. We lunchen en gaan op pad voor een wandeling in noordelijke richting waar ook wat Salina’s moeten zijn. Het fietspad is gescheiden van het voetpad en inderdaad komen we langs een paar watertjes waar zowaar ook watervogels scharrelen die absoluut niet schuw zijn. Links en rechts staan borden met de informatie dat er hier nieuwe beplanting is. Het ziet er netjes uit. Na 2,5 km lopen we via het strand terug. Ik zit nog een tijdje in de zon te lezen en bekijk het volk dat langs loopt en fietst. Er komt een dame met twee emmers tomaten en paprika’s aan het fietsstuur langs die ze probeert te slijten. Om 18.00 uur gaat de generator van de Belgische buurman aan…niet leuk zo’n kabaalding. Een andere Duitse buurman komt klagen maar de herrie blijft. Na een uur houdt het gelukkig op. Er is een mooie zonsondergang.