Zaterdag 16 februari 2019. Sierras de Cazorla, Segura y Las Villas.

We zijn er vandaag redelijk vroeg uit. De rit van vandaag gaat naar Natuurpark Sierras de Cazorla, het grootste natuurreservaat van Spanje. De langste rivier van Andalusïe, de Rio Guadalquivir ontspringt in het zuiden van het park en stroomt noordelijk naar het Embalse del Tranco, om uiteindelijk via Cordoba en Sevilla bij het Doñanapark in zee uit te komen. Overal in het gebied liggen kleine witte bergdorpjes tegen de hellingen aangeplakt. Het grootste dorp, waar ook de toegang tot het park begint, heet Cazorla en is ons reisdoel vandaag. De weg er naartoe is spectaculair en loopt door één groot olijfbomenbos. In Quesada willen we boodschappen doen bij de DIA, maar die vinden we niet. Iets verderop is een tankstation waar we kunnen lozen en we vullen de banden meteen tot de juiste spanning. Net voor Cazorla zien we een Mercadonna waar we de boodschappen halen. We rijden het dorp in en vinden een parking waar we mooi zicht hebben op het kasteel, een kapel en het dorp. Eerst even eten. Dan op pad. We merken algauw waarom er overal eenrichtingverkeer en stoplichten staan; de nauwe straatjes zijn zo smal dat voetgangers voor auto’s aan de kant moeten en als mensen hun huis uitkomen ze eerst links en rechts moeten kijken. We komen uit op de Plaza de Santa Maria, een pleintje met terrasjes, een gelijknamigre vervallen kerk en mooie pandjes. Er loopt een onderaardse waterstroom onderdoor. Omdat het toeristenkantoor pas om 16.00 uur open gaat, klimmen we door tot aan het Moorse kasteel La Yedra met op de achtergrond de oprijzende bergrotsen van de Peña de los Halcones. Weer beneden op het plein krijgen we bij de info het nodige materiaal mee om de route door het park te rijden en op veel plaatsen te stoppen voor wandelingen en bijzonderheden. Terug bij de camper besluiten we om 1,5 km buiten het dorp en net voor La Iruela de officiële camperplaats op te zoeken; er is daar ook service. Er is plaats voor 11 campers en we sluiten aan bij de reeds aanwezige 6. Er is uitzicht over olijfbomen zo ver als je kunt kijken.

Zondag 17 februari 2019 Sierras de Cazorla, Segura y Las Villas.

De rit door het park begint nu echt. Maar ja… het is zondag dus de drukste dag van de week. We rijden via een schitterende route naar een Mirador waar we een groep van zeker 25 Gieren zien rondzweven. Af en toe komen kleine groepjes omlaag langs het uitzichtpunt zodat we ze van bovenaf kunnen zien. Een paar hoge naaldbomen dienen als uitkijkpost voor deze imposante vogels.. Bij de stop is het vrij druk en een ouder stel maakt hier gebruik van door amandelen te verkopen die ze ter plekke kraken, afwegen en in zakjes doen. We rijden verder over zeer goed berijdbare weg (max 40km) en slaan af om langs de Rio Guadalquivir te rijden naar de parkeerplaats bij Puente de las Herrerias, een bruggetje over de rivier. Hier begint een onverharde weg, maar wij willen te voet naar de bron van de Rio, op 1600 meter hoogte. Die blijkt 11 kilometer verderop te zijn. Dat wordt wat veel eigenlijk. We beginnen toch te lopen, het landschap is indrukwekkend. Verschillende auto’s komen ons voorbij en na 3,5 km, veel gestuif en een tunneltje, zien we een afslag omhoog naar een refugio (berghut) en een parador (hotel). We kijken op onze mobiele wandelkaart en zien dat we er een rondwandeling van kunnen maken terug naar de parking. We slaan af en al gauw klimt het pad omhoog langs een stroompje, (met watervalletjes) dat we twee keer moeten oversteken. Na 2,5 km en flink klimmen zijn we boven waar we een mooi plekje vinden voor de picknick. Als we verder gaan, achter het hotel langs, zien we een groepje herten rondscharrelen. Het vervolg van de route gaat een stukje over de weg en dan weer het bos in langs de berghelling omlaag naar de camper, waar we tegen vieren aankomen. Omdat op veel plaatsen in het park het verboden is voor campers om te overnachten, zoeken we op onze Park4night-app een parkeerplaats waar dat wel kan/mag. We komen uit in Arroyo Frio, 13 km verder langs de hoofdroute door het park. Een minidorpje met hoofdzakelijk appartementjes en wat restaurantjes. Een rustige parkeerplaats wordt onze overnachtingsplek op een soort centraal pleintje. Nart stort zich meteen op zijn gemaakte foto’s en ik bedenk een stoofpotje.

Maandag 18 februari 2019 Door het park.

Wat een stilte hier… We lopen even een rondje door de paar straatjes van het dorpje om een broodje te kopen en nemen meteen een mooi blik regionale olijfolie mee. En dan op pad.. Zo dat rijdt meteen een heel stuk rustiger. Alle dagjesmensen zijn verdwenen. We komen er algauw achter dat het iets te rustig is: in Torre de Vinaigre, vijf kilometer verder is het Centro de Visitantes gesloten, net als de botanische tuin. Bij de diverse miradors stoppen we en iets verder komt het grote stuwmeer, Embalse de Tranco, in zicht. We parkeren en maken een wandelingetje van 5,5 km naar beneden. Ook hier zijn wandelroutes afgesloten met hekken. Het wordt heen en weer. In de middag rijden we door via de stuwdam bij El Tranco naar Hornos, boven op een bergklip net onder een vervallen Moors kasteel. In een half uurtje hebben we alle straatjes van Hornos gezien, inclusief de oude toegangspoort, de kerk en twee uitzichtpunten. Op het minipleintje blijven we overnachten. s’Avonds gaan we een lekkere pizza eten bij het restaurantje op het hoekje. We zitten bij de open haard. De jongeman die ons bedient doet erg zijn best; we krijgen vooraf nog een tapa en tot slot een keuzemandje met 3 likeurtjes.

Dinsdag 19 februari 2019 Andalusië uit..

Vandaag verlaten we Andalusia en rijden Castilla-La Mancha binnen. Ook hier is het landschap prachtig met hoge kale rotsen. Op een bergpas van 1150 meter hoogte (El Arenal) stoppen we op een grote parkeerplaats. Er staan infoborden die ons laten zien dat er veel wandelingen zijn, o.a. naar de bron van de Rio El Mundo met watervallen. Iets verderop is de afslag ernaartoe. We rijden de 2,5 km naar beneden, parkeren en beginnen aan de klim naar de watervallen. Dit is een onverwachte verrassing. Het ziet er schitterend uit. Op de route zijn op de houten relingen briefjes aangeplakt waarop staat (denken wij) dat je niet ertegenaan moet leunen. Nadat we de eerste watervallen hebben bewonderd willen we naar nog twee uitzichtpunten klimmen. Een hekwerk houdt ons tegen en we zien dat de reling hier op diverse plaatsen erbij hangt. Jammer maar helaas. Terug op de parking zien we een vijftal gieren rondzweven boven de rotsen en regelmatig een landing maken op richels in die rots. Een prachtig gezicht, goed te zien met de verrekijker, maar wat ver om duidelijk te fotograferen. We bekijken het schouwspel lange tijd tot we pijn in de nek krijgen. We rijden door naar Riópar, 15 km verder. Er is een nieuwe camperplaats met service. Er barst even een buitje los met een klap onweer en de namiddag is bewolkt. We doen bij de plaatselijke Dia wat inkopen en we maken een summiere planning voor het vervolg van de reis.