Zondag 24 februari 2019 Ciudad Encantada ( betoverde stad)

Vandaag verlaten we Cuenca en gaan noordwaarts door de Sierra de Valdecabras. Dertig kilometer verder ligt een gebied dat Ciudad Encantada heet, de betoverde stad vol met zgn. karstverschijnselen. Bijtijds weg want het is zondag, altijd een drukke dag voor de Spaanse dagjesmensen. We volgen de borden Ciudad Encantada en komen eerst bij een uitkijkpunt genaamd Ventano del Diabolo, het raam van de duivel. Een groot gat in een enorme rotsformatie met zicht op een ravijn met rivier, honderden meters diep. Daarna bezoeken we het park met opvallende steen sculpturen die door weer en wind zijn gevormd. We moeten entree betalen en krijgen een mooie folder mee met de namen van de meest bijzondere formaties. Groepen gaan onderleiding van een gids het park door. We worstelen ons door de groen gestickerde club en gaan onze eigen weg. Het is een nette route van 3 kilometer en overal staan pijlen en informatiebordjes. Een fantastische en fantasievolle wandeling. We passeren o.a. “De zeehond”, “Twee beren”, “Olifant in gevecht met krokodil”, “De schildpad” en “De geliefden van Teruel”. Als we terug zijn op de parking staat die inmiddels helemaal vol. Wij vervolgen onze route door de Serrana de Cuenca, een bosrijke streek met hoge bergruggen en smalle weggetjes. Een tijd lang rijden we over een veredeld bospad met links en rechts omgevallen naaldbomen. Veel ervan zijn op de weg gekomen en simpelweg doorgezaagd. We komen amper verkeer tegen. Bij een gehuchtje stoppen we even om te lunchen. Al gauw komt er een tandeloos oud manneke ons vragen of we wat te roken hebben voor hem. Hij vertelt van alles maar wij verstaan er geen klap van. We genieten van de tocht waarbij we meestal niet harder kunnen en mogen dan 30/40 km per uur. Als we Beteta voorbij zijn, staat er 110 kilometer op de dagteller en vinden we het genoeg en zoeken op onze P4night-app een overnachtingsplaats. Die vinden we in Cueva del Hierro, naast de entree van een oude ijzermijn en een speeltuintje. De mijn is op afspraak te bezichtigen lezen we op de affiche op de deur. Het is er heerlijk rustig met één klein minpuntje: het ligt er bezaaid met geiten/schapenkeutels. We zijn benieuwd of die kudde morgenochtend hier langs komt….

Maandag 25 februari 2019 Naar Medinaceli.

We starten net de camper als een grote kudde schapen het terrein op komt hobbelen. We kunnen net voorkomen dat we omsingeld worden… We gaan op weg naar Medinaceli, voornamelijk omdat daar de enige camperserviceplaats is in noordelijke richting. Eerst over een kleinere weg en later, na Molina de Aragón (waar we ook boodschappen doen) een wat bredere, met belijning. Het landschap verandert weer, af en toe kleurrijk maar vaak ook donker of zelfs rood. We passeren een Gaudi-achtig huis en voornamelijk zijn de akkers hier kaal en droog. We verlaten Castilla-La Mancha en komen in de regio die Castilla y Léon heet en in de provincie Soria. De weg is meteen een stuk slechter met veel oplapwerk. Er is amper verkeer. Rond 12.30 uur zien we hoog op een berg een soort vesting liggen. Zouden we daar onze camperplaats vinden? Inderdaad onze MIO stuurt ons naar een ruime parkeerplaats aan de buitenkant van de (Middeleeuwse) bovenstad. Dit hadden we dan weer niet verwacht. Geweldig! Na de lunch lopen we het kantoortje in van de touristeninfo naast het terrein en we krijgen alle informatie die we willen compleet met folders. Meteen op pad. We dwalen ruim anderhalf uur door de smalle straatjes en bekijken de Romaanse boog uit de 1^e Eeuw, de Arabische poort, het sobere kasteel, een Romaanse mozaïekvloer en de Plaza Mayor, een geheel omsloten plein met eeuwenoude panden met galerijen en bankjes. Een bus vol toeristen vertrok net voordat wij op pad gingen en we hebben het rijk bijna alleen. Ook aan de buitenkant kun je alles bezichtigen en aan alle kanten is er een weids uitzicht. We zien beneden het nieuwe gedeelte, zoutpannen (?), moderne windmolens en de wegen rondom. Wat een geweldige plek! En ook aan het mooie weer lijkt geen einde te komen. Na de expeditie nog lekker een tijdje lezen in de zon. Ondertussen krijgen we gezelschap van nog een stuk of 5 campers.

Dinsdag 26 februari 2019 Montcayo

Volop zon vanochtend weer! We moeten nodig weer eens een camping opzoeken voor onze diverse was-en poetsactiviteiten. Aan de kust zijn er genoeg, maar hier in het binnenland zijn de meeste in de winter gesloten. In Vera de Moncayo is er één. Op weg daarheen willen we in het betrekkelijke kleine Park Natural de Moncayo een wandeling maken naar het Monasterio de Moncayo. Nadat we de snelweg naar Soria hebben verlaten zien we voor ons hoge besneeuwde bergen. We passeren een paar bergdorpjes en de smalle weg kronkelt verder naar de met ijs bedekte berg. Als we het park inrijden zien we op de route diverse parkeerplaatsen met informatieborden. We rijden door tot de parking “Fuente de los Frailes”. Er is amper verkeer; alleen twee fietsers worstelen zich omhoog tot een hoogte van zo’n 1300 meter. Hier houdt de verharde weg op en gaat onverhard nog 5,5 kilometer door. Vanaf hier zijn diverse wandelroutes uitgezet; wij kiezen die naar het voormalige klooster, nu hotel/restaurant, “Monasterio de Moncayo”. Het is maar 2 kilometer te voet, maar wel 300 meter klimmen. Voordat we vertrekken wordt Nart gevraagd door de fietsers, die inmiddels ook boven zijn, om een foto te maken bij het hoogtebord. Vol trots steken ze hun duimen omhoog. Wij beginnen dan om 13.30 uur aan de klim over de beboste helling. Het gaat vrij steil zoals we al verwachtten. Het is hier zo stil… alleen vogels horen we van alle kanten. Eén keer zie ik een groot hert wegvluchten. Het laatste stuk is wat lastig vanwege een paar ijsveldjes op het pad. Dik een uur later staan we boven bij het klooster: hoogte 1620 meter. Vanaf hier gaan er tracks door naar de top van de berg St Miguel de Moncayo. We lopen via de onverharde weg weer naar beneden, ruim 5 kilometer. Het loopt vlot en we genieten van de schitterende vergezichten. Ons vallen de vol met bessen hangende hulstbomen op. Terug bij de camper rijden we een aantal kilometers omlaag naar een parking die we op de heenweg zagen en geschikt is voor een overnachting. Bovendien minder hoog dus minder koud vannacht.